After passing four pesos of load, Paul left the Philippines. Alas singko ng hapon. (Coincidence. Halos ganoon din ang oras ng aking kwento.)
That was quite sad. Syempre, hindi ko pa iyon iniisip noong oras na iyon. Abalang-abala kasi sa dulaang panradyo e.
Noong patapos na kami, saka lang pumasok sa ulo ko. Bakit? Napakalungkot ng huling kanta sa dula namin. Nilapatan ko pa ito ng kantang Adios.
Ang lungkot nga naman. Emo.
Totoo nga ang salawikain. Kaya mas malungkot ngayon kaysa sa noon.
Sana mas mabuti ang idinulot nito.
....
Nakakatawang isipin. Sinabi ni paul na kailangang kaibiganin ko ang kaibigan niya roon para pag namatay siya, mas magsasabi sa akin. :|
Posts
0 reps.:
Post a Comment